Lucid Dream

Holly Diver

Kayıp

Karşı apartmanda, tam karşı dairede gözleri aşırı mavi, saçları aşırı kıvırcık bir kız otururdu. Erdeniz apartmanı, gözleri ve saçları aşırı olan kız adaşımdı, hiç arkadaşlık etmedik çocukluğumuzda, balkondan balkona bakışır sıcacık gülümserdik birbirimize, o kadar. Önce o kayboldu gitti...

Yine karşı apartmanda, bu sefer ama giriş katında, gri bir kedi peydah oldu, balkonda baktı ona komşular, adını da Garip koydular, bir süre Garip aşağı Garip yukarı oynadık durduk... Gri Garip kedi, dişiydi, mahallede çiftleşti, güzel bebekleri oldu, annem, ağbim ben gittik bebekleri görmeye, annesi gibi gri olanı mı alalım, yoksa hem gri hem beyaz olanı mı alalım dedik, oy birliği ile gri beyaz olanı almaya karar verdik, üç ay bekledik, anne sütünden kesilsin raşitik olmasın diye...

Üç ay sonra bir akşam vakti, en yakın arkadaşım, okuldaki sıra arkadaşım, balık gözlü sırdaşım, annem, babam, ağbim ve ben oturduk yuvarlak masaya, herkes önündeki minik kağıtlara,artık raşitik olma ihtimali kalmayan gri beyaz kedi için istediği ismi yazdı, kura çektik, kuradan Çakıl çıktı. Balık gözlü sırdaşım Çakıl ismini hiç beğenmedi ve en yakın arkadaşım olmaktan uzaklaştı... Sevgimiz derin kaldı fakat  hayatlarımız farklı yollara saptı...

Bir yıl geçmedi, Garip’e elektrik çarptı, aramızdan hayati sebeplerle ayrıldı... Üstünden on yıl geçti, ben çocukluğumun geçtiği evden ayrıldım, arka balkonu sayısız defa rüyamda gördüm, bütün rüyalarımın anlamı aynıydı... Çocukluğumun geçtiği sokaktı orası, arkamızda Erdeniz apartmanı vardı, denize bakan sokağa, bizim apartmandan çıkıp,Erdeniz Apartmanı’nın bahçesinden geçtiğinde ulaşılırdı ve ben denize bakan sokağı severdim. İki apartmanın koridora benzeyen bahçelerinin birleştiği yerde eskiden ters bir kayık dururdu, çok eskiden... Üstünden on altı yıl geçti, Çakıl yaşlandı, tombikti, zayıfladı, parlayan tüyleri soldu, sabırla ona veda etmemizi bekledi, yaşlandı ve aramızdan ayrıldı. Bahçede eskiden kayığın durduğu yerde artık ortancalar vardı, ortancaların yanında derin bir uykuya daldı gri beyaz tüylü, yeşil gözlü Çakıl, çocukluğumuzun geçtiği mahallemizde... Vedalaştık, vedalaşmak ne büyük lütufmuş, yaşarken değil ama şimdi anladım...

Şimdilerde ise deli gibiyim, beş yaş çocuğu edasıyla, inşaatın ortasında kalmış çam ağacına sarılıyorum hemen hemen her akşam, daha doğrusu beni kimsenin görmediğinden emin oldukça... Dayan diyorum, vedalaşmaya hazır değilim, neden ayrılmak zorunda olduğumuzu anlayamıyorum...

Arada kaybettiklerimi hatırlamaya çalışıyorum, duygusu kalmış görüntüsü silikleşmiş bir kaç tuhaf hatıra... Koskocaman ceviz ağacını kestiklerini hatırlıyorum, otopark yaptılar... Bahçesinde soyunma kabinlerinin olduğu minik bir apartman vardı, giriş katında adını hiç hatırlamadığım bir arkadaşım otururdu, apartmana girince yazlık evlerin rutubet kokusu sarardı her yanı, her akşam aynı saatte onun kapısının ziline basıp, bahçede oynamak için izin almak diye bir hatıra var zihnimde...  Karşı apartmanın balkonun altı gölge olurdu, turuncu plastik evcilik takımım vardı, en adi plastikten, akşam sefalarını toplardık, renkli sulardan yemekler yapar, birbirimize ikram ederdik... Meral vardı, alt sokakta oturan, annesi Alman, sadece yazları gelirlerdi, Meralin gözleri de adaşım gibi aşırı kocamandı... Memoş vardı, bütün mahallenin çocukları bir araya gelip birden bire küserdik ona, çocuk acımasızlığı...

Yıllar geçti, annemi babamı özlüyorum, iki arada bir derede uğramak istiyorum, eski mahalleye gidiyorum, yürüyerek, hani çok uzak olduğundan değil, uzaklık duygusu her şeyin takip edilmeyen bir hızla değişmesinden... 

Çakıl’a veda ettiğim yerde artık Erdeniz apartmanının otopark duvarı var, saçları ve gözleri aşırı olan arkadaşımın yaşadığı balkon yok artık, hiç balkonsuz, aşırı sevimsiz bir bina diktiler oraya, ön bahçeye, arka sokağa, beynimin tüm kıvrımlarını zorlayarak... Artık iki bahçe birbirini takip etmiyor, en sevdiğim denize bakan sokağa çıkmak eskisi gibi kolay değil... Çocukluğumun geçtiği mahalleye gitmek hiç keyifli değil artık, sanki birisi zorla hafızamı siliyor, anılarımı, geçmişimi teyid eden her şey siliniyor yeryüzünden, aşırı tedirginim...  Oysa denize bakan sokağa, bizim apartmandan çıkıp,Erdeniz Apartmanı’nın bahçesinden geçtiğinde ulaşılırdı ve ben denize bakan sokağı severdim sadece... Alelacele dolmuş durağına yetişmeden önce, en azından bakardım sokağın başından denize, lodos ise dalgalara, nefes alırdım, gerçek hayata adım atmadan önceki nefes aralığımdı o, sadece bana ait bir dayanma ritüeli... Görüntüler hızla siliniyor, hatıralar gerçeklikten uzak bir rüyaya dönüşüyor artık, vedalaşmadan ayrılmak ne büyük kayıpmış, yaşarken anladım...

13-01-16

Gül Sokak

Kapıcı Saffet, Kuaför Oya, mahalle arası küçük fırın, beyaz önlük ve şapkalı, ince, uzun, bıyıklı adamlar, florasan ışık, bir oda dolusu bulut şeklinde un, poğaça kokusu, bakkala koşarak gidip tipitip almak, balkondaki sardunyalar, sürekli bağıran sarı saçlı, kırmızı rujlu Sema ve onun çok ince, çok uzun, dolandırıcı kocası, İhsan Teyze, arka bahçedeki güller, kurban bayramı, karpuz kollu kırmızı elbiseyi giymek için büyümeyi beklemek, dünyanın merkezi zannettiğim apartman merdivenleri, yazın Kumburgaz'a gitmek, gri araba Anadol, sürekli patlayan egzoz, açılır kapanır koltukta babanemin uyuması, annanemin kelebek gözlükleri, siyah beyaz televizyonun evimizden ayrılışı, yeni gelen renkli televizyonu hiç sevmeyişim, balkonda şezlonga uzanmış 4 yaşım...

MASAL MASAL MATİTAS

İÇİME BİR KURT DÜŞTÜ

“Bu bir cenin değildir, içime yerleşen şüphe... An be an izledim, gıkımı çıkarmadan.”

Uyku muaf tutar mı insanı cehaletten

Rüyadan uyanmanın bedeli mi illa kaybedilen masumiyet

Kabulleniş olarak mı değerlendirmeli suskunluğu

Hiç oyun oynamaz mı sert bir izleyici

Doğuramaz mı rahmine yerleşmiş kurdu, kuşkuyu

Yürüyüp gidemez mi

Öğrenilmiş duygularla refleksleri hasar görmüş bir beden

Yaralarını süsleyemez mi  gıkını çıkarmadan?

Lise anıları 1

İleride müzisyen olacağımın kesin hayali ile tek bir doğru nota çıkartamadiğım gitarim elimde, özgürlüğümün kesin sınırları olan odamda tıngır mıngır oturdum günlerce.
-Anne, Erenköyde bir lise varmış, bahçe içinde, kocaman. Öğrenciler forma bile giymiyorlarmış, bütün gün resimdi müzikti ders programları bundan ibaretmiş. Anne, söz çok çalışacağım, no’lur o okula gideyim, valla bak o okula gideyim üniversite cepte!
Yahu, müzisyen olmak ta neden çıktı. Hem bu kendine güven ne 15 yaşıda meslek seçecek. Kendini bilmemenin bu kadarı. Aşırı ısrarlarıma dayanamayan yumuşak kalpli annem, beni kırmamak için bir piyano öğretmeni bulur, lise giriş sınavı olası şansımı ölçme maksadı ile bende müzik kulağı aranır, malesef bulunamaz. Bir kaç saatlik cebelleş sonucunda kanımın derhal kaynadığı taze piyano öğretmenim, anneme “ı-ıh” diyerek, hayallerimi ve kendisine vermeye hazır olduğum ergen sevgimi düşüncesizce çöpe atar. Güzel sanatlar lisesi müzik bölümü sınavlarına giremeyeceğim kesinlik kazanır böylece. Ama kadın haklı; elimdeki gitardan aylarca tek bir doğru düzgün ses çıkartamadığım için gitara düşman olmak üzereyim, üstelik düzgün ses çıkarma çabalarım günde 5 dakikadan fazla sürmemiş o güne kadar. Yani 5 dakikadan daha fazla birşeyi becerememeye tahammülüm yok. Duruma çok üzülen annem düşünür taşınır, çocukluğumdan beri yapmayı sevdiğim şeyleri bana hatırlatmaya çalışır ki hayatta kendimi biraz başarılı hissedebileyim. Yahu, ben zaten çocukluğumdan beri resim yapıyorum ama aynı zamanda zannediyorum ki benim yapabildiğim şeyleri herkes yapabiliyor, yani sıradan birşey. Yapamadığım birşeyi bulup, onu becermem gerekiyor zannı ve yanılsaması içindeyim ben. Amaaan diyorum resim mi, peh! Bu arada resim yapmaya devam ediyorum ama, yanlız yavaş yavaş çay bardağı, tornavida, pense falan çizerken birden kalabalık figüratif kompozisyonlar çizmeye özendiriyor annem beni: “şimdi bi de pazar resmi yap diyor, kalabalık olsun, tezgahtarları düşün, zebze meyve satsınlar bağrış çağrış”, sonra bir bakıyorum annemin akademiden arkadaşı gelmiş bana suluboya takım getirmiş hediye, o gün birlikte lavi çalışıyoruz ne bileyim natürmortlar falan.... Bu arada annem de akademiden, ressam, bana çaktırmadan beni resim bölümüne hazırlıyor, biliyor tabi yersiz bir anarşi var ruhumda, söylese hayatta gitmem diyeceğim, neye itiraz ettiğimi bilmeden.... İşte o maksat “hayır” olsun ısrarı var ya, ilkokul mezuniyetimde kazandığım italyan lisesine gitmiycem diye kıyametler kopartıp, zavallı annemi babamı çaresiz bırakmıştım. Onun acısından olsa gerek annem bu sefer tecrübesini konuşturdu, ben tam resim bölümüne burun kıvırmaya başlamıştım ki annem aldı beni karşısına soğuk ve keskin bi şekilde; “kızım ya bu okulu bi zahmet kazanırsın, resim bölümünde okursun ya da köşedeki devlet okulu, devlet okulunda kimya fizik matemetik dersi falan var sorun istemiyorum artık, üç yılda bir senin nerde okuyacağın krizini çözemeyiz” diyerek son noktayı koydu. Fizikti, matemetikti bunlar bana ters o yaşlarda, ödüm koptu, deli gibi disiplinli resim çalışmaya başladım, nasıl istiyorum resim bölümüne girmeyi, ergenin fikri kolay değişiyor tabi.... Resim yapmayı sevdiğimin farkında olmadığım gibi, zannediyorum ki güzel sanatlar lisesinde matematik dersi yok....
Neyse sınav günü geldi çattı, ilk sınavda dört yıl sıra arkadaşım olacak Esra ile tanıştım. Sınavdan çıktım, bunalımdayım, hiç birşey çizememiş gibi hissediyorum, nasıl beceriksiz nasıl yeteneksizim ben, böyle kazanmam mümkün değil, büyük bunalımdayım, köşedeki devlet lisesi kabusları görüyorum, kara tahtada cebir... Dedikodu kol geziyor, torpil varmış, eyvah bizim tanıdık yok, bilmemkim bilmemkim ressamın oğluymuş, onun kazanacağı kesinmiş, e benim anam da ressam, hoş resim yapmıyor akadami mezuniyetinden beri o ayrı.... Ertesi hafta öğrendik, kazanmışım, torpilsizmorpilsiz, kazanmışım işte ya.... Hem bence torpil falan yoktu, yeteneksiz tek adama rastlamadım ben o okulda...